Jacek Bezeg

Mam taką dziwną wadę wzroku. Patrząc na coś widzę zupełnie co innego. Patrzę na zgarbioną staruszkę, widzę kim mogła być kiedyś, widzę małą dziewczynkę biegającą beztrosko po łące za motylkami, zbierającą kwiatki. Patrząc na dziewczynkę, widzę staruszkę otoczoną wnuczętami jaką może kiedyś zostanie.

Patrząc na roznoszone po osiedlu przez wiatr stosy plastikowych odpadów widzę pola zielonych konopi, które niestety nie wyrosną, bo wytworzone z nich biodegradowalne przedmioty i opakowania mogłyby zagrozić zyskom producentów tych wszystkich plastików. Czytaj dalej →