Hans Frank,hitlerowski zbrodniarz wojenny, gubernator generalny tzw. dystryktu warszawskiego wydał rozporządzenie, datowane 15 października 1941 r., w którym stwierdza, że:

“Żydzi, którzy bez upoważnienia opuszczają wyznaczone im dzielnice, podlegają karze śmierci. Tej samej karze podlegają osoby, które takim Żydom świadomie udzielają schronienia.”

Zofia Kossak, wybitna pisarka i działaczka katolicka okresu miȩdzywojennego Dwudziestolecia, już w pierwszych miesiącach niemieckiej okupacji podjȩła konspiracyjną działalność publicystyczną i wydawniczą, współredagując pismo “Polska Żyje”. Z początkiem 1941 roku doszło do utworzenia katolickiej organizacji Front Odrodzenia Polski, której głównym zadaniem było redagowanie i publikacja podziemnych biuletynów i ulotek oraz pomoc charytatywna.

Widząc narastające niemieckie akcje, zmierzające do eksterminacji Żydów, Zofia Kossak zaangażowała siȩ słowem i czynem w ich ratowanie, choć miała uzasadnione uprzedzenia w stosunku do nich, co wyłożyła w sposób czytelny w Apelu, którego fragment poniżej:

“…Zabieramy przeto głos my, katolicy-Polacy. Uczucia nasze względem żydów nie uległy zmianie. Nie przestajemy uważać ich za politycznych, gospodarczych i ideowych wrogów Polski. Co więcej, zdajemy sobie sprawę z tego, iż nienawidzą nas oni więcej niż Niemców, że czynią nas odpowiedzialnymi za swoje nieszczęście. Dlaczego, na jakiej podstawie – to pozostanie tajemnicą duszy żydowskiej, niemniej jest faktem nieustannie potwierdzanym. Świadomość tych uczuć jednak nie zwalnia nas z obowiązku potępienia zbrodni. Nie chcemy być Piłatami…” Czytaj dalej →