Jacek Bezeg
Dzieje się wiele w bliższej i dalszej okolicy. Emocje coraz to nowe nami miotają, a jednak niektóre z nich są tak silne, że pozostawiają trwalszy ślad. Ja na przykład ciągle nie mogę wyjść z podziwu nad Himalajami absurdu jakie potrafią przejść przez usta niektórych parlamentarzystów.
Ciągle słyszę jak pan marszałek strofuje (prosząc o więcej wrażliwości) panią poseł referującą projekt ustawy antyaborcyjnej, by nie używała takiego brzydkiego wyrazu jak “zabijanie”, bo to jest niegrzeczne w stosunku do “osób o innych poglądach”. Przecież jeżeli te “osoby o innych poglądach” chodziły do innych szkół i tam im powiedziano,
Albo w innym miejscu panu marszałkowi nie podobało się porównanie ewidencji śmierci więźniów w Oświęcimiu z ewidencją śmierci płodów w polskich szpitalach. Chyba dlatego, że porównanie wypadło na korzyść niemieckiego obozu. Niemcy wiedzieli dokładnie ilu zabili, kiedy i gdzie. Nasze służby aborcyjne podają sprzeczne dane.
Prawda, czyli zgodność sądu z rzeczywistością może być przykra, lecz z drugiej strony nie sposób podjąć jakiegokolwiek skutecznego działania jeśli nie ma się wiedzy o rzeczywistości, czyli nie zna się prawdy.
Szkolnictwo nam się rozwinęło do tego stopnia, że na wiadomość iż uniwersytet jest miejscem poszukiwania prawdy studenci otwierają oczy bardzo szeroko. Jednak wiek pana marszałka każe podejrzewać, że chodził do lepszych szkół.
Tworzenie prawa czyli główne zadanie parlamentu jeśli będzie wykonywane bez znajomości prawdy, czyli bez kontaktu z rzeczywistością może dać fatalne skutki. Trzeba się cieszyć, że znalazło się choć parę osób na sejmowej sali próbujących przywołać marszałka do porządku? Czy raczej rozpaczać, że tylko parę?
Zawsze myślałem, że wrażliwość nie pozwala zabijać, a tu się okazuje, że wrażliwość polega na tym by nie mówić zabijającemu, że zabija. Kompletna paranoja!