foto: internet

Jacek Bezeg

Święto Wojska Polskiego to była okazja do zobaczenia czym dysponuje nasz armia. Nie jestem w tej dziedzinie specjalistą. Szkolenie wojskowe ukończyłem przed 45 laty i to bez egzaminu na oficera. Moja opinia jest więc zupełnie bez znaczenia. Powiem więc tylko, że mimo wielkiego hałasu silników nie czułem się powalony na kolana tą potęgą. Żal było tylko patrzeć na tych dzielnych chłopców i zasłużonych panów, gotujących się sierpniowym słońcu. Wytrwali w tej próbie, a więc można na nich liczyć. Miło też było widzieć, że pani premier przyszła w sukience, bo przecież mogła, zważywszy na temperatury, w bikini lub całkiem topless (Czego się nie robi, aby dokuczyć naszemu Andrzejowi.), chociaż protokół dyplomatyczny zaleca przynajmniej żakiet.

Jak to bywa u osób w wieku podeszłym całe to widowisko nasunęło rozmaite myśli. Niekoniecznie wesołe.

Wojsko jest tylko zewnętrzną osłoną tego co nazywamy państwem, czyli struktury tworzonej przez naród dla obrony własnych interesów, własnego istnienia. Poza tą czysto zewnętrzną warstwą dużo większe znaczenie dla trwałości i skuteczności, krótko mówiąc siły, państwa mają jego wewnętrzne elementy takie jak gospodarka i jej krwioobieg czyli finanse, oraz sposoby zarządzania. Truizmem jest twierdzenie, że z tymi sprawami “mamy problemy”.

Historia uczy nas jednak, że i bez państwa naród może przetrwać. Dwieście lat pod rozbiorami przetrwaliśmy dzięki kulturze i jej źródłu; Katolickiej Wierze, czyli mówiąc innymi słowy, dzięki cywilizacji łacińskiej. Jak wywodzi Grzegorz Kucharczyk ( http://www.wyszperane.info/2015/08/13/miedzy-nami-islamofobami/ ) “Bez żywej wiary w Chrystusa – także w wymiarze społecznym – nie ma szans w dłuższej perspektywie na pokojowe współistnienie z tymi, którzy wierzą w Allaha.”

Można się więc pokusić o wniosek, o związku odwrotnym. Bez wiary zaniknie naród, a jeśli tak się stanie upadnie, jako niepotrzebna już struktura, państwo. Taki właśnie proces obserwujemy w krajach zachodniej Europy, których rządy programowo, od dłuższego już czasu walczą z katolicyzmem. Kiedy odniosą w tej walce ostateczny sukces będziemy więc mieli w ich miejscu kalifat?

Chcącemu nie dzieje się krzywda, więc i my się tym problemem nie przejmujmy. Obroniliśmy Europę przed Turkami pod Wiedniem. Obroniliśmy ich przed komunizmem przed 95 laty. No ileż razy mamy to robić?

Wróćmy do naszych spraw. Jako się rzekło, furda wszystkie inne sprawy, najbardziej potrzebna jest nam “żywa wiara w Chrystusa”. Niestety tu też mamy problem. Przykładem, jednym z wielu, tekstu mówiącego o tym problemie niech będzie artykuł księdza Jacka Bałemby http://www.wyszperane.info/2015/08/05/wiara-katolicka-czy-degrengolada/

lub też http://www.bibula.com/?p=82723

O czysto zewnętrznych objawach procesu erozji wiary jaki ma miejsce w Kościele Rzymsko Katolickim, a który objawia się między innymi w umniejszaniu szacunku do Jezusa Eucharystycznego pisałem kiedyś i ja http://www.ekspedyt.org/jacek/2013/02/07/2442_2442.html

Warszawska Katedra Jana Chrzciciela pokazana w czasie uroczystości inauguracji urzędowania prezydenta Andrzeja Dudy przypomniała mi moje wyżej wspomniane “uwagi”. Jej wnętrze, w którym na pierwszym miejscu jest biskupi tron, a tabernakulum trudno znaleźć, to jasny obraz celów hierarchii. Tak mają wyglądać kiedyś wszystkie kościoły?

Żeby nie było tak, że tylko narzekam i straszę.

Dostaliśmy znak, że wybraliśmy sobie odpowiedniego człowieka na prezydenta. Andrzej Duda został publicznie przeegzaminowany ze swego szacunku dla wartości najwyższej, dla Eucharystycznego Jezusa i egzamin zdał. Nasi wrogowie zarzucają mu zbytnią atencję dla Wiary. Ale to dobrze. Dzięki temu łatwo nam rozpoznać wrogów Polski.

Jesteśmy na dobrej drodze.